Autyzm i zespół Aspergera w książkach. Część 2

Rok temu przygotowałam dla Was zestawienie książek na temat autyzmu i zespołu Aspergera. Kwiecień jest Światowym Miesiącem Wiedzy na Temat Autyzmu, a dzisiaj, czyli 2 kwietnia obchodzony jest Światowy Dzień Wiedzy na Temat Autyzmu. Przez ten rok pojawiło się kilka ciekawych książek, które warto by było dopisać do tamtej listy, ale zamiast aktualizować, po prostu zrobię drugą część. Poniżej macie książki, które dotyczą tych tematów, niektóre z tego roku, a niektóre pominęłam w części pierwszej, więc teraz nadrabiam.

Powyższe książki są chyba najlepszymi książkami o autyzmie jakie przeczytałam. Doskonałe reportaże, pokazujące całą historię, od najdrobniejszych szczegółów do szerokiego spojrzenia. Zajrzyjcie do tekstów na blogu – Neuroplemiona i Według innego klucza wzbudziły mój wielki czytelniczy zachwyt.

Dalej mamy opowieści z punktu widzenia ojców. Chłopiec z klocków to kwietniowa nowość. Poznajcie Alexa, trzydziestoparoletniego tatę. Kocha swoją żonę Jody, lecz zapomniał, jak jej to okazywać. Kocha swojego syna, Sama, ale go nie rozumie. Coś musi się zmienić. A Alex powinien zacząć od siebie.Poznajcie ośmioletniego Sama. Pięknego, zaskakującego, autystycznego chłopca. Dla niego świat to zagadka, której nie potrafi samodzielnie rozwiązać. Gdy jednak Sam zaczyna grać w Minecrafta, pojawia się miejsce, w którym on i tata zaczynają na nowo odkrywać nie tylko samych siebie, lecz także siebie nawzajem…

Wychowujemy Misiaka to książka, która zapowiadała się świetnie, ale pamiętam, że czytało mi się ją średnio. Niemniej jednak sama historia i bohaterowie zdecydowanie są warci poznania! Zabawna, a zarazem wzruszająca opowieść o wyjątkowej relacji ojca i syna. John Elder Robison nie był zwykłym dzieckiem. Nie był też zwykłym ojcem. Dopiero w wieku czterdziestu lat, kiedy rozpoznano u niego jedną z form autyzmu, zwaną zespołem Aspergera, zrozumiał dlaczego.

Opowieść ojca to książka, którą naprawdę warto przeczytać. Piękna. Gdy u kilkuletniego Rowana wykryto autyzm, jego ojciec Rupert – dziennikarz i autor książek podróżniczych – postanowił, że nie podda się bez walki. Długo próbował różnych form terapii, jednak bez skutku. Pewnego dnia przypadkiem odkrył, że jego syn nawiązuje wyjątkową więź ze zwierzętami. Wtedy postanowił zrealizować szalony plan – zabrać dziecko do krainy szamanów, nieskażonej przyrody i stad dzikich koni – Mongolii. A po powrocie opisał tę niezwykłą podróż.

W tym temacie ostatnio wyróżnia się mocno Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nie będę wklejała opisów tych książek, myślę, że tytuły są czytelne. Nie miałam ich jeszcze w rękach, więc trudno mi powiedzieć, czy są to książki typowo naukowe czy raczej popularnonaukowe. Stawiałabym na to drugie – książki z tego wydawnictwa zawsze doskonale się czyta, a sprawy naukowe przedstawione są w fantastycznie przyjazny sposób. Książki, których nie można pominąć.

No i na koniec trzy powieści. Zdecydowanie nietypowy to nowość, której też jeszcze nie przeczytałam. Jason Blake jest dwunastoletnim autystycznym chłopcem. Chodzi do zwykłej szkoły. Rzadko zdarza mu się dzień bez większych lub mniejszych nieprzyjemności. Jason próbuje zrozumieć swoich kolegów, ale oni nie zawsze chcą zrozumieć Jasona. Jest więc sam. Wszystko się zmienia, gdy zaczyna korespondować w internecie z Feniksem z Popiołów – osobą poznaną na stronie, na której młodzi nastolatkowie publikują swoje próby literackie. Feniks z Popiołów to dziewczyna. Ma na na imię Rebeka. Podobają się jej opowiadania Jasona. Jason czyje, że pierwszy raz zdarza mu się szansa na przyjaźń. Wie jednak, że to też nie będzie proste. Jak wszystko w jego życiu.

Kochając syna też nie czytałam, ale wiem, że nadrobię szybko. Sami zobaczcie: Jak to jest kiedy synek nigdy nie patrzy Ci w oczy? Jeśli nie przytula się tak jak inne dzieci, i nieprzytomnie krzyczy, kiedy chcesz aby już wracał do domu i zszedł z huśtawki? Jak to jest kiedy tracisz dziecko? Jak to jest kiedy kochany mąż odchodzi do innej kobiety? Jak to jest, kiedy gubisz gdzieś po drodze, między śniadaniem a odbieraniem dzieci ze szkoły, swoje marzenia? Jak to się dzieje? Dlaczego? Po co? Dwie kobiety, różne problemy, wielka samotność. Wyspa Nantucket smagana wiatrem, zapomniana. W tym surowym krajobrazie obie stawiają czoło swoim demonom. Los sprawia, że się spotkają, ich przyjaźń zdarza się jak bezcenny dar. Dzięki sobie nawzajem, trochę przypadkiem, poznają odpowiedzi na stawiane nieprzerwanie pytania. Niesamowita, wzruszająca i mądra powieść. O tym, czym jest autyzm, o samotności i odnajdywaniu sensu w życiu. Na końcu świata, na skraju wytrzymałości, mimo wszystko.

I na końcu książka, przy której najdłużej wahałam się, czy w ogóle ją tu umieścić. Bo Dziewczyna, która pływała z delfinami ma koszmarny tytuł, który w ogóle nie pasuje do książki, nie jest też mocno wyjątkowa, a porównania do Forresta Gumpa robią więcej szkody niż pożytku. Ale jednak to opowieść, która może zaciekawić, rzucić światło na zagadnienia autystyczne, zwłaszcza dla kogoś, kto na przykład nic wcześniej nie czytał o tym i nie miał z autyzmem styczności. Karen zawsze była inna. Kiedy ciotka odnalazła ją w pustym domu, dziewczynka nie potrafiła mówić, czytać, pisać ani przebywać wśród ludzi. Nie wiedziała, co znaczy smutek, radość czy miłość. Miała za to niemal fotograficzną pamięć i niezwykle oryginalne spojrzenie na świat. Dobrze czuła się tylko, nurkując w głębiach oceanu, wśród ryb i delfinów. Żeby żyć wśród ludzi, musiała się nauczyć najtrudniejszego – wyrażania najprostszych emocji. Niezwykle uzdolniona, o ponadprzeciętnej inteligencji Karen nie jest według innych zdolna do miłości. Ale czym innym kieruje się dziewczyna, która zrobi wszystko, by skrócić cierpienia zabijanych zwierząt? Jej nowatorskie metody zmieniły świat i nie wszyscy potrafią to zaakceptować. Lecz Karen nie interesuje to, co myślą o niej inni. Karen wie, co jest ważne.