Po ogłoszeniu Literackiej Nagrody Nobla od razu sięgnęłam do jedynego dostępnego egzemplarza w mojej bibliotece – Nawroty nocy Patricka Modiano. Już opis z okładki zniechęcił mnie mocno („…w pełnej halucynacji wizji poza jakimkolwiek realizmem…), ale w końcu Nobel – zaczęłam czytać… Długo to nie potrwało, bo raptem z 15 stron. Wiem, dużo osób uważa, że powinno się przeczytać całą książkę, żeby móc się o niej wypowiadać. Wiele osób zawzięcie czyta od deski do deski, mimo że czasami nie warto. Podziwiam takie osoby, mi jednak szkoda czasu – i jeżeli coś nie zainteresuje od początku, niestety nie dostaje szansy zachwycić końcem.
W każdym razie gdy porzuciłam Modiano, przeczytałam jednym tchem Cud chłopaka Palacio (było nie było, stojącą w literaturze dla młodzieży). I zaczęłam się martwić o swój gust czytelniczy, wyrobienie literackie i tak dalej 😉 Koniec końców doszłam do wniosku, że to po prostu moja pragmatyczność i uwielbienie dla wiedzy i książek popularnonaukowych. Mój mózg nie radzi sobie po prostu z czyimiś halucynacjami, gdzie nie ma żadnego punktu zaczepienia; uznaje natomiast i to bardzo historie o dobrych ludziach. A taką jest właśnie „Cud chłopak”…
To jedna z najprostszych i najpiękniejszych książek, jakie przeczytałam ostatnio. Najprostszych, bo napisana bez patosu, bez zbędnych uniesień, bez prób grania na emocjach czytelników. A przecież można było poszaleć – temat bardzo wdzięczny. August to dziesięcioletni chłopiec, który ma wadę genetyczną. Jego twarz jest strasznie zniekształcona i jak sam bohater mówi „Nie powiem wam jak wyglądam. Cokolwiek sobie wyobrażacie, w rzeczywistości jest pewnie gorzej”. Poznajemy go w momencie, gdy pierwszy raz idzie do szkoły. Do tej pory był uczony w domu, ale rodzice doszli do wniosku, że nie mogą go chronić przed światem całe życie. Cała książka to opis zmagań chłopca z nowym środowiskiem, z tolerancją i akceptacją, ze szkołą, z własną rodziną i ze sobą samym.
Fantastyczna jest forma książki – każdy rozdział jest pisany z innej perspektywy. Pierwszy oczywiście należy do Augusta. Przeczytanie jak dziecko postrzega siebie w takiej sytuacji, jak postrzega świat i innych ludzi, było bardzo ciekawych doświadczeniem dla mnie. W kolejnych rozdziałach wypowiada się siostra chłopca, jego koleżanka, kolega, chłopak siostry. Na koniec głos ma znowu August.
Nie będę pisać o przygodach Augusta, bo mam nadzieję, że sami przeczytacie. Dajcie ją swoim dzieciom, ale sami też przeczytajcie. Nauczycie się być otwartym i pomocnym. Nauczycie się nie oceniać ludzi. Zobaczycie, jak można radzić sobie z problemami. I zobaczycie, że dzieci są fantastyczne. Jeżeli my im nie powiemy, że coś jest straszne/problemem/trudne/nie tak, one tego nie będą wiedzieć. To my obarczamy naszym podejściem do świata nasze dzieci. Im więcej takich książek, tym więcej otwartych umysłów. A im więcej dobrych historii, opowiedzianych w ten sposób, tym lepiej 🙂