Przyszłość ludzkości. Podbój Marsa, podróże międzygwiezdne, nieśmiertelność i nasze miejsce poza Ziemią

Michio Kaku || Przełożyli Bogumił Bieniok i Ewa L. Łokas || Czyta Tomasz Rożek

To jest książka zaskoczenie. Z kilku względów. Po pierwsze w ogóle nie miałam jej w swoich kosmicznych planach do czytania na lipiec. Po drugie Michio Kaku zawsze wydawał mi się totalnie niedostępną osobą, której na pewno nie zrozumiem (nie to, żebym próbowała w ogóle coś czytać albo oglądać). Po trzecie, sama książka też nie wygląda na łatwą i na taką, którą można czytać bez żadnej kosmicznej wiedzy. Po czwarte umówmy się, że okładka nie zachęca. A jednak! Książkę znalazłam na Storytel i przesłuchałam nawet nie wiem kiedy, Michio okazał się całkiem fajnym gościem, a jego książka bardzo przyjazną lekturą, bez żadnych trudnych spraw, za to z mnóstwem inspiracji i fascynujących rzeczy.

Kaku jest amerykańskim fizykiem i popularyzatorem nauki. Pracuje nad teorią strun, robi ciekawe prognozy na przyszłość i kiedyś opowiadał, jak zbudować miecz świetlny. Jeśli zainteresuje Was jego postać na YT znajdziecie mnóstwo jego wystąpień i wykładów – warto obejrzeć.

Prognozowania dotyczy też jego książka Przyszłość ludzkości. Podbój Marsa, podróże międzygwiezdne, nieśmiertelność i nasze miejsce poza Ziemią. Tak jak wspominałam wcześniej nie przejmujcie się okładką ani poważnie brzmiącym tytułem. Książka Kaku to absolutnie fascynująca podróż w przyszłość – do świata, w którym staniemy się istotami tak rozwiniętymi, że będziemy podróżować szybciej niż światło, zamiast mieszkańcami Ziemi będziemy mieszkańcami Wszechświata, może nawet przetrwamy jego śmierć. Brzmi niewiarygodnie, jak z filmów science-fiction?Trochę tak. I dlatego ta książka jest tak niesamowicie dobra, zwłaszcza kiedy jej się słucha. Kaku snuje przed nami takie wizje, jakie znamy tylko z filmów – i przy okazji których zawsze sobie myślimy, że scenarzysta to głupio wymyślił! Oprócz zagadnień czysto naukowych Kaku bardzo często sięga po nawiązania popkulturowe, do filmów i książek. Dzięki temu przez cały czas rozumiemy, co do nas mówi, zapominając, że przecież to książka naukowca i futurologa.

Kaku pisze sporo o kosmicznych filmach, między innymi o “Interstellar”.

Naprawdę się nie spodziewałam, że ta książka mnie tak zachwyci. Kaku zaczyna swoją opowieść o początkach badań nad kosmosem. Opowiada o Ciołkowskim i Goddarcie, o rakietach podczas wojny, o rywalizacji po wojnie i pierwszych lotach w kosmos. Opisuje złotą erę podróży kosmicznych – oczywiście lądowanie na Księżycu, ale nie tylko w takim historycznym wydaniu – opowiada również np. o pochodzeniu pasa planetoid, ich badaniu i eksploatacji. Cały osobny rozdział jest poświęcony Marsowi – jak będzie wyglądała pierwsza wyprawa na Marsa, jakie warunki powinny być spełnione, czego możemy się spodziewać i jak mogłoby wyglądać nasze życie na Marsie. Mówi też o tym, jak będziemy musieli zmienić planetę, by na niej zamieszkać.Ten rozdział jest fascynujący, zwłaszcza, że Kaku swoje naukowe prognozy porównuje z wizjami filmowców i tłumaczy, dlaczego wiele z filmowych scen nie miałoby mieć prawa zaistnienia.

Marsjańskie miasteczko w filmie “Pamięć absolutna” o którym opowiada Kaku

Po Marsie przychodzi czas na gazowe olbrzymy, komety i jeszcze dalsze obiekty – czy pierścienie Saturna nam się do czegoś przydadzą? Czy będziemy mogli zamieszkać na Tytanie? Część druga książki poświęcona jest robotom i sztucznej inteligencji. Jak to wygląda teraz, jak jej rozwój wpłynie na ludzkość i do czego roboty mogą nam się przydać w kosmosie. Kaku rozważa również to odwieczne pytanie, czy to możliwe, że roboty kiedyś staną się na tyle mądre, by się zbuntować i przejąć kontrolę nad ludźmi. Rozważa najlepszy scenariusz takiej sytuacji – i ten najgorszy. Opowiada również o statkach kosmicznych – jakie są dzisiaj, jakie mają wady, a jakie zalety, dlaczego nie są lepsze i co możemy zrobić, żeby lepsze były w niedalekiej przyszłości.

Ale to ciągle nie wszystko! Trzeba się jeszcze przecież zastanowić nad tym, czy nasz Układ Słoneczny jest czymś wyjątkowym we Wszechświecie, czy istnieją planety podobne do Ziemi, takie na których być może moglibyśmy żyć i mieszkać, i takie na których być może rozwinęło się życie. Kaku podejmuje też temat naszej nieśmiertelności – jak współczesna nauka radzi sobie ze starzeniem się, o co chodzi z klonami i czy nasza nieśmiertelność nie stanie się w pewnym momencie cyfrowa. Nie zabrakło również rozdziału o poszukiwaniu pozaziemskiego życia – pisze o SETI, o rodzajach obcych i o tym, jak my sobie ich wyobrażamy, jak mógłby wyglądać potencjalny kontakt i czy film Nowy początek ma sens. Na koniec opowiada nam o wysoko rozwiniętych cywilizacjach – zrozumiemy czym jest cywilizacja typu 0, I, II, III i IV, dowiemy się, jaką cywilizacją jesteśmy teraz i jak mogłaby wyglądać nasza droga do IV. Całość swojej książki kończy nawiązaniem do opowiadania Isaaca Asimova Ostatnie pytanie.

Naprawdę nie sądziłam, że to powiem, ale to jedna z lepszych kosmicznych książek jakie czytałam. Okazuje się, że przewidywanie naszej przyszłości jako gatunku jest równie fascynujące (jeśli nie bardziej!) od poznawania historii. I tak sobie myślę, że to doskonała książka dla wszystkich pisarzy science-fiction – to kopalnia pomysłów i inspiracji! To też książka dla odważnych, ale przede wszystkich ciekawych. Ja do tej pory byłam bardziej skupiona na przeszłości, ale po tej lekturze coraz bardziej podoba mi się futurologia!

I pomimo wszystkich rzeczy, które mogę odstraszać, ta książka jest naprawdę bardzo przystępna. Kaku (też dzięki tłumaczom) opisuje trudne zagadnienia w sposób prosty, robi nawiązania do rzeczy, które znamy, do filmów, które widzieliśmy. Porusza problemy i zagadnienia, nad którymi sami wielokrotnie się zastanawiamy, choć może nawet nie zawsze zdajemy sobie z tego sprawę. Czym jest nasza dusza? Czy istnieje życie poza Ziemią? Jakby miało wyglądać życie na Marsie? Czy moglibyśmy żyć wiecznie? Przecież to są wszystko pytania, które na pewno nie raz przemknęły nam przez głowę. Bardzo fajnie jest móc przeczytać, co o nich sądzi naukowiec i zobaczyć, jak rozkłada je na czynniki pierwsze, tłumacząc, co jest możliwe, a co nie – i dlaczego

Bardzo, bardzo polecam!

♦