Mężczyźni bez kobiet

Moja znajomość z Harukim Murakamim jest już całkiem długa. Pierwszą jego książką, którą przeczytałam była Przygoda z owcą. To było coś tak innego, coś tak dziwnego, a jednocześnie pociągającego, że z miejsca się zakochałam. Potem przyszedł czas na Norwegian Wood, Tańcz, tańcz, tańcz czy Kronikę ptaka nakręcacza, które moją miłość ugruntowały. Minęło trochę czasu i miłość jakby trochę zbladła po 1Q84. Z tym większą ciekawością sięgnęłam po nowy zbiór opowiadań Mężczyźni bez kobiet.

Nikt nie lubi samotności. Ja tylko nie próbuję się z nikim na siłę zaprzyjaźniać. To prowadzi do rozczarowań

Norwegian Wood

Murakami jako pisarz jest dla mnie bardzo ciekawym zjawiskiem. Nie mam pojęcia, jaka jest typowa literatura japońska, czy Murakami wpisuje się w nią, czy stworzył coś nowego. Wiem, że są ludzie, którzy Murakamiego uwielbiają, i są tacy, którzy go stawiają w jednym rzędzie z Paulo Coelho. Ja chyba jestem gdzieś po środku – uważam, że jego książki mają wartość, ale nie jest to literatura na Nobla.

Trudno mi jest opisać książki Murakamiego. Bo z jednej strony można powiedzieć, że są o niczym. O zwykłych dniach zwykłych ludzi, które mijają, bohaterowie chodzą do pracy albo nie, jedzą śniadania, obiady i kolacje, a my poznajemy bardzo szczegółowo zawartość ich lodówek. Czasami w tej rzeczywistości jednak zdarza się coś, co zaburza zwyczajność, a wprowadza magię, elementy nadprzyrodzone, trochę szaleństwa. Więc Murakami pisze o zwyczajnej niezwykłości i o niezwykłej zwyczajności. Nie wiem, na czym to polega, ale książki Murakamiego wciągają. Mają w sobie coś takiego, że czytelnik odnajduje się w tej japońskiej rzeczywistości. Przecież uczucia i emocje są uniwersalne, a Murakami jest mistrzem w opisywaniu stanów ducha. Jest mistrzem nazywania lęków człowieka, oswajania samotności, formułowania celnych zdań. W sposób wydawałoby się oczywisty i prosty pisze o sprawach, które dotyczą każdego człowieka. Ale w tej prostocie jest największa trudność i największy geniusz. Książki Murakamiego potrafią przykuć do fotela, a przecież nie ma tam żadnych superbohaterów. Może dlatego je tak lubimy, bo mamy wrażenie, że czytamy o samych sobie? Ja w każdym razie w jego książkach odnajduję trochę siebie.

Ale jego zasadnicza postawa życiowa była taka, że lepiej jest wiedzieć,  niż nie wiedzieć. Choćby miało to wywołać gwałtowne cierpienie, musiał znać prawdę. Ludzie stają się silniejsi tylko dzięki wiedzy

Mężczyźni bez kobiet

Mężczyźni bez kobiet to siedem opowiadań. Głównym bohaterem każdego nich jest mężczyzna, w którego życiu zabrakło kobiety. Nie dosłownie, kobiety istnieją, pojawiają się również w życiu naszych bohaterów, ale jest to relacja przelotna i płytka albo oficjalna. Nasi mężczyźni nigdy nie poznali kobiet swojego życia, albo je stracili. Każde opowiadanie porusza inny aspekt miłości i samotności, ale moim zdaniem one są przede wszystkim o człowieku. Murakami  to baczny obserwator. Każde opowiadanie to oddzielny świat, który ludzie próbują zrozumieć i starają się być w nim szczęśliwi. Każde opowiadanie to szeroki wachlarz emocji – od radości, szczęścia i spokoju do rozpaczy, bólu, strachu. Znajdziemy tu odwołania do innych literackich dzieł, znajdziemy zabawę literaturą. Myślę, że to idealna pozycja dla wszystkich, którzy chcą rozpocząć swoją przygodę z Murakamim. Wszystko jest tu pięknie harmonijne i wypośrodkowane. Mamy najlepszego Murakamiego, jego delikatność, uważność, refleksję i spokój, a jednocześnie trochę magii.

Jedynym minusem opowiadań jest to, że za szybko się kończą. W kilku Murakamiemu udało się stworzyć tak ciekawą postać, że czytelnik chce wiedzieć, co dalej. Opowiadania zdają się nie mieć zakończenia, wpadamy w nie w środku historii. Bohatera poznajemy w jakimś momencie w jego życia, przez chwilę go obserwujemy, a potem porzucamy, by przejść do kolejnego opowiadania. A wrażenie, że w tym porzuconym świecie coś dalej się dzieje, jest ogromne.

Ja lubię dziwaków, Raczej trudno zaufać komuś, kto na takim świecie umie zwyczajnie wyglądać i normalnie żyć

 Kafka nad morzem

♦

◊ Jest taka jedna książka Murakamiego, inna niż wszystkie, bo nie powieść. To O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu. To swojego rodzaju dziennik, w którym rozważa wpływ biegania na swoje życie. Bardzo dobra pozycja, serdecznie polecam wszystkim biegającym (pokochacie ją!) i nie biegającym (być może zaczniecie po jej lekturze ;-))

◊ Fanom prozy Murakamiego polecam filmy oparte na jego powieściach lub opowiadaniach. Nie ma tego za wiele, mim zdaniem książki są zdecydowanie lepsze, ale zawsze warto samemu sprawdzić – Tony Takitani, Wszystkie Boże dzieci tańczą czy The Second Bakery Attack

◊ No i na koniec coś, o czym już pisałam na fb – powstaje gra zainspirowana twórczością Murakamiego. Twórcy zebrali na Kickstarterze potrzebne środki, więc teraz pozostaje tylko czekać na produkt końcowy 🙂 Możecie obejrzeć zapowiedź gry:

♦

Za ebooka serdecznie dziękuję Virtualo. Oczywiście mamy z tej okazji dla Was niespodziankę! Przy wpisaniu kodu: murakami dostaniecie aż 10% zniżki na tego ebooka! Kod jest ważny przez siedem dni i łączy się z innymi promocjami na tę książkę 🙂