Hej, Jędrek!

Idealne połączenie. Poznali się w liceum i od tamtej pory się uzupełniają. Jeden pisze, drugi rysuje. Każdy robi to najlepiej w swojej dziedzinie. Rafał Skarżycki to pełen pomysłów scenarzysta i  pisarz. Tomek Lew Leśniak to artysta o charakterystycznej kresce, której nie sposób pomylić z kimś innym, jeśli się już ją zna. Polecam zapoznanie się z tymi panami bliżej, bo warto. Ale dzisiaj będzie o trzecim panu. A właściwie chłopcu. O Jędrku.

Jędrek ma 10 lat, psa Paputa i siostrę Wyjca, której nie cierpi tak, jak tylko 10-letni chłopiec może nie cierpieć swojej starszej siostry. Nad poprawnym zachowaniem rodzeństwa czuwają rodzice – mama policjantka i tata, mechanik samochodowy. Brzmi zwyczajnie? Być może, ale w życiu Jędrka na pewno nie brakuje nudy. Jędrek i jego koledzy mają bardzo rozwiniętą umiejętność pakowania się w tarapaty.

Do tej pory poznaliśmy dwie przygody z życia Jędrka. Pierwszą w książce “Hej, Jędrek! Czy tu borują?” gdzie nasz główny bohater musiał zmierzyć się z traumą z dzieciństwa i szkolną dentystką Moniką! Drugą, w książce “Hej, Jędrek! Gdzie moja forsa?” (premiera już jutro!), w której Jędrek koniecznie musi znaleźć sposób na zdobycie pieniędzy na nową konsolę (jak bardzo go rozumiem!). W przygotowaniu jest już trzecia część “Hej, Jędrek! Kto tu rządzi?” i pozostaje mi czekać z niecierpliwością, w jakie kolejne tarapaty Jędrek się wpakuje.

Te książki są wyjątkowe. Z kilku względów. Po pierwsze to pionierskie na naszym rynku połączenie powieści i komiksu, gdzie jedno z drugim przeplata się i uzupełnia się naprawdę perfekcyjnie.

Po drugie, są napisane i narysowane absolutnie doskonale. Narratorem książek jest Jędrek – w ani jednym momencie nie widać, że jest to tylko kreacja. Wszystko jest spójne i wiarygodne, tak jakby to faktycznie dziesięciolatek opowiadał nam swoje przygody. Nie ma udawania, nie ma moralizatorstwa na siłę, jak to czasem z książkami dla dzieci bywa. Jest za to ogromny humor, który rozbawi każdego, świetnie skonstruowany dziecięcy świat, z jego największymi “problemami” i postacie, z którymi najzwyczajniej w świecie można się zakumplować. A ponadto mamy przecież jeszcze rysunki, które pozwalają nam zobaczyć, jak nasi bohaterowie wyglądają, ale co ważniejsze – jakie emocje odczuwają czy jaka atmosfera panuje w danym momencie.  Mimika Jędrka jest po prostu rozwalająca na łopatki – naprawdę nie sposób nie lubić tego chłopaka! Śmiem twierdzić, że Jędrek nie byłby sobą, gdyby choć jedno słowo było napisane przez kogoś innego i choć jedna kreska była narysowana przez inną osobę.

Po trzecie – nie wiem, jak oni to zrobili, ale napisali książkę dla każdego. Czy ma się 10 lat czy 60 – w “Jędrku” każdy znajdzie coś dla siebie. Dziecko odnajdzie w tych książkach swój świat, swoją szkołę, swoich znajomych, swoje lęki, swoje zachowania. Jędrek stanie się na pewno najlepszym literackim przyjacielem wielu, wielu dzieci. Dorosły dostanie chwilę przyjemności, okazję do śmiechu (czasami niekontrolowanego), być może dostanie wskazówki do zrozumienia świata swojego własnego dziesięciolatka, a być może to będzie dobra okazja do powspominania swojego własnego, szalonego dzieciństwa.

“Jędrek” mnie zachwycił. Bawiłam się przy nim znakomicie, aż żałowałam, że nie było go, jak ja byłam dzieckiem. Z niecierpliwością czekam na kolejne przygody, a Wam serdecznie polecam! Koniecznie kupcie dla swoich pociech, zobaczycie, że Jędrek zagości u Was na stałe. Jeśli macie dzieciaki, które nie lubią czytać, jestem pewna, że Jędrek to zmieni. Wy też przeczytajcie, Jędrek może stać się też waszym kumplem.

Jutro, z okazji premiery drugiej części przygód naszego dziesięciolatka “Hej, Jędrek! Gdzie moja forsa” pojawi się dla Was niespodzianka i konkurs. Śledźcie uważnie bloga!